Wizerunek herbu Ślepowron, który dokumentuje kopia wydana 18 marca 1829 r. w języku rosyjskim, potwierdzająca szlachectwo rodu Wróblewskich. Posiadanie takiego dokumentu było bardzo ważne, ponieważ władze carskie dokonywały w XIX w. weryfikacji patentów szlacheckich. Deklasacją i przeniesieniem do stanów opodatkowanych szczególnie była zagrożona patriotyczna szlachta z Litwy i Białorusi. Herb Ślepowron był bardzo rozpowszechniony na Mazowszu i Podlasiu, a ze szlachty mazowieckiej wywodził się Eustachy Edward Wróblewski, mąż Emilii. Jest wiele rodów szlacheckich pieczętujących się herbem Ślepowron, np. Glińscy, Kossakowscy, Krasińscy, Młodziejowscy, Pułascy, Sługoccy, Sobolewscy, Szymanowscy. Według najnowszych ustaleń heraldyka Tadeusza Gajla (Herby szlachty polskiej. Pod patronatem Związku Szlachty Polskiej, Poligraf 2023), Wróblewscy, wywodzący się z jednego pnia, w wiekach średnich podzielili się na dwie gałęzie mające herb własny o zbliżonej symbolice, ale w dwóch odmianach. Jedna gałąź posługiwała się herbem: na niebieskim polu kruk czarny w prawo ze złotym pierścieniem w dziobie na srebrnym łuku z napiętą strzałą w pion, w klejnocie trzy pióra strusie (jak na prezentowanym dokumencie), druga gałąź – zamiast łuku miała kuszę z prowadnicą z napiętym bełtem (cienką strzałą) w pion. Odmianą herbu własnego Wróblewski (nazywanego też Korwin) z łukiem pieczętował się Walery Wróblewski (bratanek Eustachego, dowódca powstania styczniowego na Grodzieńszczyźnie, generał Komuny Paryskiej), natomiast Tadeusz Wróblewski (a zapewne i jego rodzice oraz rodzeństwo) posługiwali się raczej odmianą z kuszą, o czym może też świadczyć herb wkomponowany w exlibris, stworzony dla Tadeusza przez Adama Półtawskiego, i pieczęć w książkach pochodzących z księgozbioru dawnej Biblioteki Wróblewskich w Wilnie.

Dokument ze zbiorów Biblioteki Litewskiej Akademii Nauk im. Wróblewskich / Lietuvos mokslų akademijos Vrublevskių biblioteka, LMAVB RS, sygn. F75-130, k. 21r.